Իմ ամենամեծ ձեռքբերումը յուրաքանչյուր առողջ ծնված երեխան է

Հարցազրույց ԵՊԲՀ մանկաբարձության և գինեկոլոգիայի ամբիոնի դոցենտ, առողջության պահպանման և ընտանիքի պլանավորման կենտրոնի վերարտադրողականության բաժանմունքի ղեկավար, բ.գ.թ. Գեորգի Պողոսյանի հետ:

Ինչո՞ւ ընտրեցիք բժշկի և հատկապես գինեկոլոգի մասնագիտությունը:

- Մայրս մասնագիտությամբ բժիշկ էր: Մանկապարտեզս հիվանդանոցը եղավ, խաղալիքներս` լաբորատոր սարքերը: Նման մթնոլորտում հասունանալով` ի վերջո ընտրեցի բժշկի մասնագիտությունը: Հարցի երկրորդ մասին անցնելով, հարկ եմ համարում նշել, որ ես զբաղվում եմ կանանց վերարտադրողական առողջության հարցերով, հատկապես անպտղության բուժմամբ: Այս ուղղությամբ մասնագիտանալու համար հավելյալ չորս տարի ուսանել եմ Մոսկվայում: 

Ի միջի այլոց, ես մի շատ հետաքրքիր զգայարան ունեմ. դիմացինիս ցավն ակամա ինձ է փոխանցվում, հետևաբար միայն գինեկոլոգիան էր, որով կարող էի զբաղել և խուսափել այլոց ցավերից:

Ձեր մասնագիտությունն այնպիսին է, որ հիմնական շփումը կանանց հետ է: Ինչպե՞ս է դրան վերաբերում Ձեր կինը: 

- Կնոջս սառը և ճիշտ դատելու ունակության շնորհիվ այս հարցում տարաձայնություններ չենք ունենում, քանզի ինձ դիմող կանայք իմ մասնագիտական օգնության կարիքն ունեցող հիվանդներն են: Այդ իմաստով կնոջս աշխատանքն էլ ինձ խանդելու առիթ չի տալիս, որովհետև մեզանից յուրաքանչյուրն իր աշխատանքն է կատարում ու դրանից մեր հարաբերությունները չեն տուժում:

Աշխատանքային լարված օրվա տրամադրությունը շարունակվո՞ւմ է արդյոք տանը. և հակառակը, ընտանեկան խնդիրներն արտահայտվո՞ւմ են աշխատավայրում:

- Ինձ դիմող ոչ մի հիվանդ մեղավոր չէ, որ ես այդ պահին լավ տրամադրություն չունեմ: Ընտանեկան խնդիրներն ու անհաջողությունները ոչ մի կերպ չպետք է ազդեն գործընկերներիս, առավել ևս` հիվանդներիս հետ հարաբերությունների վրա: Ինձ դիմող մարդկանց ավելորդ խնդիրներով ծանրաբեռնելն աններելի եմ համարում: 

Ասվածին հակառակ, աշխատանքային հոգնածությունը, այնուամենայնիվ, տուն տանում եմ: Անվերջանալի հերթերից, բազմաթիվ հիվանդների հետ շփումից այնքան եմ հոգնում, որ փոքրիկիս ու կնոջս հետ երկար ժամանակ չեմ կարողանում անցկացնել: Նման դեպքում միշտ ընտանիքը հանդուրժողի դերում է լինում: Այս պարագայում կարևորվում է խելացի և համբերատար կնոջ վերաբերմունքը:

Որքա՞ն ժամանակ եք կարողանում հատկացնել ընտանիքին ու հանգստին: Ազատ ժամանակ ո±րն է Ձեր նախընտրելի զբաղմունքը:

- Երբ տուն եմ գնում, միայն բալիկիս ու կնոջս հետ լինելու մասին եմ մտածում: Փորձում եմ հնարավորինս շատ ժամանակ հատկացնել սիրելիներիս: Բավական սահմանափակ ազատ ժամանակս սիրում եմ «Մաֆիա» խաղին տրամադրել: Այս խաղն է, որ ինձ օգնում է լիարժեք հանգստանալ ու լիցքաթափվել:

Խոհանոցում ավելի շատ համտեսողի՞, թե՞ պատրաստողի դերում եք լինում: 

- Հիմնականում համտեսողի դերն եմ ստանձնել. Լուիզայի պատրաստածների գայթակղությանը դիմանալն անհնար է: Հոգնածությունը, ժամանակի սղությունն ու հաճախ նաև ծուլությունը խանգարում են գազօջախին մոտենալ: Միաժամանակ ավելորդ համեստություն չանելով ասեմ, որ համեղ եմ պատրաստում: Հաճույքով խորոված, խաշլամա և լոլիկով ոչ ավանդական ձվածեղ եմ պատրաստում: Սիրում եմ ընկերներիս հյուրընկալել ու իմ պատրաստածով հյուրասիրել: 

Խոսենք նաև Գաբիի նախասիրությունների մասին: Ի՞նչ եք կարծում, ավելի շատ հակված է հայրիկի՞, թե՞ մայրիկի գործը շարունակել: 

- Դեռևս վաղ է նրա մասնագիտական կողմնորոշման մասին խոսելը, աղջիկս ընդամենը 6,5 տարեկան է: Երբեմն ասում է` բժիշկ եմ դառնալու, երբեմն` պարուհի, այնպես որ, դեռ լրջորեն չենք մոտենում մասնագիտության ընտրությանը: Կարևոր չէ, թե ինչ մասնագիտություն կընտրի, կարևորն այն է, որ պիտանի մարդ, մասնագետ դառնա և երբեք չզղջա ընտության հարցում: 

Որո՞նք են Ձեր ամենամեծ ձեռքբերումները:

- Ամեն մի բուժված հիվանդ, նրա շնորհակալ հայացքն ու երջանիկ ժպիտն իմ ձեռքբերումն է, իսկ ամենամեծ ձեռքբերումը` յուրաքանչյուր առողջ ծնված երեխան: 

Հարցեր, պատասխաններ, մեկնաբանություններ