«Մասնագիտությունը՝ բժիշկ» շարքից. հարցազրույց «Արմենիա» ՀԲԿ վիրաբույժ Գևորգ Սիմոնյանի հետ. armeniamedicalcenter.am

Մանկության երազանքին` հավատարիմ

«…սա իմ կոչումն է, ես չեմ նայել գնահատված-չգնահատված լինելուն, աշխատել եմ բժշկի երդմանը հավատարիմ»:

«Բժիշկն իր մասնագիտական հմտություններից բացի, պետք է ուղղորդվի նաև իր խղճով, իր տված Հիպոկրատի երդմամբ»:

Արմենիա ՀԲԿ վերջերս վերակառուցված վիրաբուժական երկրորդ բաժանմունքի վարիչ վիրաբույժ Գևորգ Սիմոնյանի աշխատանքային գործունեության «մկրտությունը» եղել է հենց «Արմենիա»-ում, որտեղ սկսել է աշխատել 2010 թվականից, իսկ 2013-ին, ավարտելով կլինիկական օրդինատուրան, անմիջապես անցել է աշխատանքի երկրորդ վիրաբուժական բաժանմունքում, որի վերափոխումից, վերակառուցումից հետո՝  3-4 ամիս առաջ, նշանակվել է բաժանմունքի վարիչ:

Նրա խոսքերով. «…շատ երկար ճանապարհ է պետք այդ ասպարեզում, որպեսզի վերջապես հասնես ինչ-որ հաստատուն կետի և քեզ վիրաբույժ համարես։ Այդ ճանապարհը նաև բավականին բարդ է, և հարկ է մեծ ջանքեր և ժամանակ ներդնել…. որովհետև այն չի հարցնում գիշեր-ցերեկ, շաբաթ-կիրակի, արձակուրդ, այսինքն, ինչ-որ տեղ կյանքիդ մի մասը պետք է նվիրես` քո նպատակին հասնելու համար»:   

Գևորգ Սիրմոնյանը կարողացել է մեծ ջանքերի, իր մասնագիտության նկատմամբ սիրո, «իր կյանքի մի մասը նվիրելու» շնորհիվ հասնել դժվարին այդ «կետին»:

Վիրաբուժական բաժանմունքի վարիչի պատասխանատու և դժվարին գործունեությանը զուգահեռ, բժիշկ Սիմոնյանը 2013-ից նաև դասավանդում է Հայբուսակ համալսարանում` օպերատիվ վիրաբուժություն և վիրաբուժական հիվանդություններ:

Բժշկի մասնագիտությունը ե՞րբ և ինչո՞ւ գրավեց Ձեզ:

Մանկությունից եմ երազել բժիշկ դառնալ: Մասնագիտությունն ընտրելուց հետո ծնողներս և եղբայրս օգնեցին և ուղղորդեցին ինձ: Ընտանիքում բժիշկներ չեն եղել՝ միայն ես և եղբայրս (նա ռեանիմատոլոգ-ռեաբիլիտոլոգ է Երևանի չորս հիվանդանոցում. բավականին հմուտ մասնագետ է):

Իմ ճանապարհը բավականին բարդ է եղել. 2000-ին առաջին անգամ դիմեցի ռազմաբժշկական և ընդհանուր բժշկության բաժին, սակայն ինձ չէի կարող թույլ տալ վճարովի հիմունքներով սովորել: Այդ պատճառով, ընդունվեցի Երևանի պետական համալսարանի քիմիական բաժին, որտեղ 1 տարի սովորելուց հետո, զորակոչվեցի զինվորական ծառայության: Այդ տարիներին հասկացա, որ, այնուամենայնիվ, պետք է բժիշկ դառնամ և որոշեցի նորից բժշկական ինստիտուտ դիմել և անպայման ընդունվել:  Ծառայությունից  հետո ընդունվեցի բժշկական ինստիտուտ` անվճար հիմունքներով:

Դուք ընտրել եք ծանր մասնագիտացումը՝ վիրաբուժոությունը.  սա և՞ս մանկության երազանք էր:

Վիրաբուժությունը հենց սկզբից ինձ շատ է գերել, չնայած սովորելու ընթացքում այլ մասնագիտություններ ևս գրավել են, բայց առաջին տեղում վիրաբուժությունն էր:

Վերջերս ստանձնել եք վիրաբուժական նոր բաժանմունքի վարիչի պարտավորությունները...

Սա նույնպես մեծ պատասխանատվություն է, և առաջարկն ընդունեցի սիրով՝ լավ գիտակցելով, թե ինչ ծանր աշխատանք է սպասվում: Բայց աշխատում եմ պատվով  իրականացնել` ամբողջ անձնակազմի հետ գործելով մեկ ընտանիքի պես, ջերմ հարաբերություններով:

Ունեցե՞լ եք ուսուցիչներ, որոնք մեծ դեր են խաղացել Ձեր կյանքում:

Ինձ համար օրինակներ են եղել Վիկտոր Թադևոսի Ափոյանը, իմ ուսուցիչն եմ Արմինա Նալբադյանին և  կլինիկայի ղեկավար Գագիկ Համբարձումյանին:  Բոլորից միշտ փորձում եմ նոր բան սովորել:

Հաճա՞խ եք հիասթափության, հուսահատության պահեր ունենում:

Եղել են հիասթափության պահեր, սակայն կարճ են տևել՝ բժիշկ լինելն իմ կոչումն է, աշխատել եմ բժշկի երդմանը հավատարիմ և այդպես էլ կշարունակեմ:

Լավ գնահատականը ոգևորվում է, բայց առանց դրա էլ պարտավոր ես նվիրված աշխատել: Փորձում  եմ ընդունել  դիտողությունները և դրանց հիման վրա ավելի կատարելագործվել:

Կյանքի բարդությունները հաղթահարելու Ձեր բանաձևը...

Օգնում է հենց ինքը` պայքարը, կյանքի, աշխատանքի ընթացքում պետք է պայքարել: Կյանքն ինքն արդեն պայքար է: Հուսահատությունը ոչնչի չի հասցնում:

Բժիշկ-հիվանդ հարաբերություններում կա՞ն որոշակի կանոններ:

Պետք է անհատական մոտեցում ունենալ հիվանդներին: Հիվանդի հոգեբանական վիճակը կարևոր է նրա առողջացման համար: Որքան էլ բարդ վիճակներ լինեն, բժիշկն իր լավատեսությամբ պետք է կարողանա վարակել հիվանդին: Ասում են. «Եթե հիվանդի հետ շփումից հետո հիվանդն իրեն ավելի լավ չի զգում, ուրեմն բժիշկն իր աշխատանքի մեջ թերացել է»:

Բժիշկն էլ ունի  իր  հույզերը՝ հատկապես վատ ելքերի դեպքում, բայց նա պետք է ուժեղ լինի, որ կարողանա օգնել հիվանդներին   իր գիտելիքներով և սառնասրտությամբ:

Ի՞նչն եք կարևորում մարդու մեջ:

Մարդու մեջ կարևորում եմ ճշմարտախոսությունը, արդարությունը,  գնահատում եմ աշխատասիրությունը: Եթե այդ երեքը մարդկանց մեջ լինեին, աշխարհը կլիներ ճիշտ: Սուտն արդարացված է միայն այն դեպքում, երբ ասվում է հիվանդի անելանելի վիճակում  նրան հուսադրելու համար: Կարծում եմ, Աստված կների այդպիսի սուտը:  

Բժշկի համար ի՞նչ հատկություններ են կարևոր:

Բժիշկն իր մասնագիտական հմտություններից բացի պետք է ուղղորդվի նաև իր խղճով: Ոչ մի իրավիճակում չժպետք է չկորցնել խիղճը:

Բժիշկը գործ ունի առողջության հետ, ուստի պետք է հոգով մաքուր լինի, մարդկանց հետ հարաբերություններում՝ պարզ:  

Ի՞նչը կփոխեիք Ձեր մեջ:

Բնավորությամբ տաքարյուն եմ, սակայն աշխատում եմ փոխվել, և տարիների ընթացքում ավելի համբերատար եմ դարձել:  Դա օգնում է անձնակազմի հետ ավելի հեշտ շփվել, աշխատանքները ճիշտ կազմակերպել:

Մեր ժողովրդի ուժեղ և թույլ կողմերը...

Հուսահատությամբ, լացով մեր ազգը չի կարող առաջ գնալ, պետք է համախմբվել և պայքարել: Մենք բոլոր բնագավառներում ունենք տաղանդավոր մասնագետներ՝ բժիշկներ, տեխնոլոգներ, ինժեներներ, ռազմագետներ: Եթե կարողանանք միավորել մեր ուժը, ազգը կլինի ուժեղ, և ոչ-ոք չի կարող մեր նկատմամբ ոտնձգություններ անել:

Ո՞րն է առօրյայից կտրվելու, հանգստանալու Ձեր եղանակը:

Ես չեմ հիշում, թե վերջին 13 տարում երբ եմ հանգստացել: Երևի թե իմ հանգիստը 2-3, ամենաշատը 7 օր է տևել: Անգամ հանգստի օրերին, արձակուրդում` մտքով միշտ հիվանդների հետ եմ, չի ստացվում կտրվել աշխատանքից: Դա դժվար է, բայց` իրականություն. ընտրել ենք բժշկի մասնագիտությունը, ուրեմն գիտակցել ենք, որ այդպես է լինելու:

Այլ հետաքրքրություններ...

Կան նաև այլ հետաքրքրություններ: Շատ եմ սիրում տարբեր սպորտաձևեր՝ խաղային, ավտոմրցաշարեր, մոտոսպորտ: Սիրում եմ արվեստը, գրականությունը, հատկապես՝ աբստրակցիոնիստներին: Ակտիվ մարդ եմ ինձ համարում, միշտ շարժման մեջ:

Ձեր մաղթանքը...

Առողջություն եմ ցանկանում բոլոր հիվանդներին, մարդկությանը՝ աշխատասիրություն, ճշտախոսություն, և թող բոլորն իրենց խղճի առաջ մաքուր լինեն:

Հարցեր, պատասխաններ, մեկնաբանություններ